Nahorny Trio - koncert "Hope"

W sobotę, 25 listopada 2017 roku o godzinie 18:00, w Pracowniach Kultury Maki z jazzowym koncertem pt. "HOPE" wystąpi NAHORNY TRIO!

NAHORNY TRIO to trzech znanych muzyków jazzowych: Włodzimierz Nahorny (fortepian), Mariusz Bogdanowicz (kontrabas) i Piotr Biskupski (perkusja). Charakter ich muzyki pomimo, że utrzymany w kanonie tria jazzowego, nosi romantyczne i bardzo słowiańskie piętno. To najdłużej istniejące trio w historii polskiego jazzu - w tym samym składzie od 1993 roku. Jest ono bazą wszystkich projektów Nahornego. Sam lider grupy, Włodzimierz Nahorny, to postać nie mająca sobie równej na polskiej scenie jazzowej. Pianista, saksofonista, flecista, kompozytor i aranżer muzyki jazzowej, rozrywkowej, teatralnej i filmowej.

Jego muzyka to poezja, romantyzm, refleksja, język niedefiniowalny i nieprzewidywalny. Jego życiorys to niemal cała historia polskiego jazzu. Od samego początku kariery, od debiutu, wzbudza powszechne uznanie. Wybitny, niepowtarzalny kompozytor, jeden z pierwszych polskich multiinstrumentalistów. Przez krytyków nazwany jest Chopinem jazzu.

Sprzedaż biletów rusza 18 października 2017 r. o godzinie 8:00 w kasie DDK „Bronowice", ul. Krańcowa 106 oraz on-line.

Cena biletu: 10 złotych (honorujemy zniżkę 10% z Lubelską Kartą Seniora)
 

Sprzedaż biletów zakończona

W dniach od 1 do 10 każdego miesiąca, kasa czynna jest w godzinach od 12:00 do 19:00,
w pozostałe dni robocze - w godzinach od 12:00 do 15:00.

Odbiór biletów kupionych on-line możliwy będzie w kasie DDK do 24 listopada oraz godzinę przed koncertem w Pracowniach Kultury Maki po okazaniu maila potwierdzającego zakup z dokonaniem płatności.

Prasa o liderze grupy:

W jego grze, kompozycjach, improwizacjach jest istne bogactwo odcieni, emocjonalnego falowania, płynności i logiki narracji. Kilka szczęśliwych asocjacji i okoliczności sprawiło, iż mamy ostatnio okazję uświadomienia sobie jakiego kalibru jest artyzm Nahornego. (...) Nahornemu sekundują tu Mariusz Bogdanowicz i Piotr Biskupski, znakomici muzycy obdarzeni pokrewną Nahornemu wrażliwością i talentami. (Andrzej Schmidt, recenzja płyty „Dolce far niente i nic więcej”, Jazz Forum 1-2/2004.)

Pisanie o wspaniałej pianistyce Nahornego, jego interpretacjach i kompozycjach (...) wykracza poza ramy lakonicznej informacji. (...) było wspaniale w czym wielkie zasługi ma organicznie związana z artystą sekcja rytmiczna: Bogdanowicz/Biskupski. (A. Zarębski, JazzForum 7-8/1997.)

Muzyka Nahornego ma specyficzną, nadwiślańską nutę, która sprawia, że brzmi bardzo swojsko. Nahorny stoi u progu renesansu popularności. Jego występom towarzyszy wielkie zainteresowanie, znów się o nim mówi, znów się go słucha. (...) Nahorny to trochę Keith Jarrett, Artur Rubinstein i Ignacy Paderewski w jednym. (Piotr Iwicki, Gazeta Wyborcza, 6.04.98.)

Nahorny trzyma się z dala od zgiełku show biznesu, unika świateł wielkich ramp, ale jego nazwisko jest wciąż silnym magnesem. Ludzie wiedzą, jakie bogactwo talentów tkwi w tym aż do przesady skromnym artyście. (Adam Ciesielski Życie Warszawy 18.01.99.)

Polscy kompozytorzy, tacy jak Włodzimierz Nahorny stworzyli nieskończoną ilość piosenek, a w szczególności wiele pięknych ballad które mogłyby osiągnąć w Stanach Zjednoczonych tak ogromną popularność jak utwory Jobima czy Legrand’a. (Michael Bourne, Down Beat, luty 97., tłum. Klaudia Sołowicz-Kaczmarska)